Historia Żydów w Radomiu zaczyna się zapewne przed 1724rokiem. W tym to bowiem roku Radom otrzymał od króla przywilej zakazujący przebywania w mieście Żydów. Po 1724 roku jeszcze parokrotnie powtarzano nakaz opuszczenia miasta. Mimo tego pozwalano na wjazd kupców żydowskich jak i na pobyt Żydów podczas obrad Sejmu. W 1798 roku pozwolono Żydom na powrót do miasta. Wciąż jednak nie mogli założyć cmentarza. Napływający licznie do Radomia Żydzi swoich zmarłych mogli chować na cmentarzach w Kozienicach i Przytyku. Dopiero wybuch epidemii w 1831 roku skłonił władze do wydania zgody na grzebanie zmarłych Żydów w bliskim sąsiedztwie Radomia. Od tego też czasu radomscy Żydzi starali się o przekształcenie tak powstałego cmentarza epidemicznego w cmentarz gminy wyznaniowej w Radomiu. Zgodę uzyskali w 1837 roku.
W 1921 roku wśród mieszkańców Radomia ok. 40% określiło się jako wyznawcy religii mojżeszowej. Radom liczył wówczas 61599 mieszkańców.
Cmentarz żydowski został zdewastowany podczas II wojny światowej. Dzisiaj jest objęty ochroną jako obiekt zabytkowy. Otoczony murem. Zamknięty na kłódkę.
Zdjęcia z dnia 15.09.2012 r.